"Oskar jest, jaki jest. Zawsze taki był.
Jeśli odwiedzisz naszą szkołę, rozpoznasz go od razu. Ni żeby wyglądał jakoś inaczej. Wygląda zupełnie normalnie, jak każdy. Rozpoznasz go, bo zachowuje się w szczególny sposób. Rozpoznasz go, bo jest, jaki jest.
Jeśli przyjdziesz do naszej klasy rano, przed rozpoczęciem lekcji, to zobaczysz, jak wszyscy stoimy przy ławkach i czekamy, podczas gdy jeden chłopiec porządkuje książki i przybory, układając je starannie w eleganckie stosiki. To Oskar. (...)
Jeśli pierwsza będzie lekcja szwedzkiego, to może pani opowie nam o kropkach, przecinkach, zdaniach i tak dalej. A potem może będziemy coś pisać w ćwiczeniach. Wszyscy, poza jednym chłopcem, który będzie siedział i gapił się przed siebie, ugniatając w palcach kawałek plasteliny.
A potem może pani zwróci mu uwagę, żeby też pisał, a on odpowie: "Zastanawiam się nad średnikiem. Czytałem artykuł o średnik. Że w obecnych czasach błędnie się go używa. Ponoć średnikowi grozi wymarcie". Po czym roześmieje się, jakby właśnie opowiedział dowcip.
Tak, to będzie Oskar. (...)
Tak, taki jest Oskar.
Jest, jaki jest. Dokładny, staranny i powolny.
Lubi ład i porządek, ciszę i spokój.
Chce, żeby wszystko przebiegało według ustalonego planu."
I nagle Oskar znika ze szkoły. Wychowawczyni klasy, informuje jego kolegów, że Oskar ma Zespół Aspergera. I, że nie jest to choroba. Po prostu Oskar jest inny. Autor nie wyjaśnia, czym charakteryzuje się ZA. Można jedynie wysuwać wnioski na podstawie zachowania Oskara.
Właściwie ta mała książeczka jest raczej o "inności", a ZA jest tylko przykładem.
Na początku, Dawid, główny bohater, wylicza - jesteśmy zwyczajną klasą, nie dokuczamy sobie nawzajem, nie jesteśmy rasistami: "Tak, to całkiem zwyczajna klasa. Ze zwyczajnymi uczniami. Normalnymi. Wszyscy są dość normalni i zwyczajni. Lecz mamy też Oskara. Do niego także się już przyzwyczailiśmy"
Kiedy wychowawczyni zaczyna z uczniami rozmowę na temat Oskara, mówi o różnicach, jakie nas dzielą: " Ludzie są różni. (...). Niektórzy... niektórzy dużo mówią, inni są milczący, jedni cały czas chcą przebywać wśród kolegów i robić z nimi różne rzeczy, inni wolą być sami, czytać albo rozmyślać (...)
Na koniec mamy rozmowę Dawida z Mileną ("Milena i ja chodzimy ze sobą. (...). Chyba chodzimy, choć nie wiem dokładnie, co to znaczy ze sobą chodzić.")
" - Skąd wiadomo, że jest się normalnym? Skąd się wie, że jest się takim jak wszyscy?
- Ty jesteś inny niż wszyscy - odparła Milena (...)
- Ty też jesteś inna niż wszyscy - odpowiedziałem rzecz jasna.(...)
Byłem już spokojny. Pomyślałem: może tata miał rację. Nie ma zwyczajnych ludzi, wszyscy są niezwykli na swój sposób (...)".
Książeczka niewielka (63 strony, 19 cm), można ją polecić jako wstęp do rozmowy o Zespole Aspergera.
Może być pomocna na zajęciach o tolerancji, różnicach między ludźmi, inności. Tematach tak dzisiaj aktualnych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz